Die twee kilo carnaval. Dat zit er nog. Naja… Niet in z’n helemaaltje, maar het grootste deel nog wel. En dat deel dat er weer af was heb ik er in mijn verjaardagsweekend weer bij gevreten. Ja, knap werk hè?
Daarover moet ik eigenlijk even mijn frustraties kwijt, maar het wordt denk ik een onbegrijpelijk en onsamenhangend verhaal als ik niet eerst met wat confronterende getallen op de proppen kom. De keiharde cijfers van de weegschaal.
Maar nou is er iets opmerkelijks aan de hand. Vrouwen zeggen namelijk nooit hoeveel ze wegen. Ik weet niet waarom niet, maar ze doen het niet. Nee, het gewicht van een vrouw is een gevoelig iets waarover zoveel mogelijk gezwegen moet worden. Er zijn er wel hoor die daar open over zijn, maar die ronden dat dan naar beneden af. Toch al gauw zo’n kilo of vijf…
Ik heb er ook lang over nagedacht of ik dit wel moest doen. Je stelt je toch kwetsbaar op en de gevolgen zijn vooraf niet te overzien. Gaat het mijn carrière niet schaden? Kan ik het mijn moeder wel aan doen om dit wereldkundig te maken? En wat als ik kinderen krijg, worden die daar later niet mee gepest? Allemaal dingen die je goed moet overwegen voordat je dit soort heftige beslissingen maakt. Maar ik heb een besluit genomen, ik ga het doen. Ik ga het gewoon zeggen!

70! Dat gaf de weegschaal vanmorgen aan. Naja, 70 en een beetje. Een beetje meer zeg maar. Een kilootje of zo… Of twee… Okéééjjjj… Drieënzeventigkommazes!! BAM, dat is eruit. En nu weet iedereen het. Adem in, adem uit… En dat was ook nog toen ik mijn buik inhield!ill-weegschaalIk weeg al jaren tussen de 71 en de 74 kilo. Ik had ooit eens met mezelf afgesproken dat ik niet zou gaan piepen zolang ik onder de 75 kilo zou blijven. En vanmorgen woog ik dus 73, ik rond het even af (naar beneden uiteraard). Dat is onder de 75 kilo ja, maar alles in mij piept! Ooit woog ik rond de 80. Okééé… 83,1 op m’n hoogtepunt! Zucht…
En toen ik van die kant kwam en ineens 73 woog voelde het alsof ik zo voor Doutzen Kroes door zou kunnen… Ja, ik ja! Maar nu ik van de andere kant kom en ineens 73 weeg, dan voelt het alsof euhm… Mja, alsof ze mijn ass binnenkort in verschillende tijdzones moeten gaan indelen of zo.
Het voelt ook helemaal niet als 73, maar eerder als 93… Ik verdenk de weegschaal er soms van dat ie het maar wat laag aanhoudt, zodat ik het aan kan en niet verder weg glij in een depressie. Soms durft dat kreng helemaal niet met getallen op de proppen te komen, maar dan staat er in het schermpje: ‘1 persoon tegelijk alstublieft’. En steeds als er een collecte aan de deur is ben ik bang dat het Greenpeace is die me terug de zee in komt rollen.

In één van mijn vorige blogs schreef ik wel dat dat op mijn heupen zat, maar dat was niet waar. Het zit óveral! Echt ó-vér-ál!! Ik vrees steeds voor het moment dat mensen me gaan vragen of ik weer zwanger ben, wat op zich niet heel vreemd zou zijn, want ik ben tegenwoordig vaker zwanger dan dronken. Maar toch… Leuk is anders.
Er is ook geen corrigerend ondergoed in de handel die al die ellende doet verhullen, want het zou er aan alle kanten langsheen puilen. Ik hoop al jaren dat er corrigerende schaatspakken op de markt gaan komen. Lijkt me ideaal! Het jammere van corrigerend ondergoed is wel, dat je altijd moet kiezen tussen een redelijk gestroomlijnd lijf, of ademhalen. Maar goed, je kunt niet alles hebben.

Mja, ik zit er maar mooi mee… En ik merk ook dat de therapeutische werking dit keer achterwege blijft. Sterker nog, ik raak er alleen maar verder van in een depressie… Wat nen kloot’n dag vandaag!