Een tijdje geleden zat ik in de trein van Oldenzaal naar Nijmegen. Of eigenlijk zat ik eerst in de trein van Oldenzaal naar Zutphen en daarna in de trein van Zutphen naar Nijmegen. In Oldenzaal gaat een oudere dame naast me zitten en ze vraagt me of ik misschien weet of er ergens iets te doen is, vanwege de drukte in de trein. Ik vermoed dat dit komt door de goedkope treinkaartjes van de Kruidvat en dat vertel ik haar. Dan mompelt ze iets over Hollanders… Ik pak mijn Kruidvatkaartje uit mijn tas en wapper ‘m voor haar gezicht heen en weer. We moeten allebei lachen. Tot Hengelo kletsen we wat over haar kleinkinderen waar ze naartoe onderweg is en in Hengelo zeggen we elkaar gedag.
Na het overstappen in Zutphen komt er ouder echtpaar tegenover me zitten. Ik pak m’n telefoon om te kijken hoe laat ik precies in Nijmegen zal zijn en daarna ga ik informatie zoeken over de Algarve. Want er staat een reisje op het programma. Soms schrijf ik wat op, kijk even uit het raam, luister mee met gesprekjes om me heen en dan droom ik weer weg naar het Portugal in mijn telefoon.

Ineens hoor ik mijn overbuurman in plat Twents aan zijn vrouw vragen of zij snapt wat ik de hele tijd op ‘dat ding’ aan het doen ben. Naja ik… dén… dén tengoawer oons… Ze hebben niet door dat ‘den tengoawer hun’ ook een volbloed Tukker is en dus alles kan verstaan wat ze zeggen. Ik reageer niet, omdat ik veel te nieuwsgierig ben naar wat ze nog meer te zeggen hebben over dén. Aan het begin vind ik het best grappig. Ik stuur een berichtje naar iemand om te vertellen wat er gebeurt. Dan hoor ik hem zeggen dat ik nu met één duim iets aan het doen ben, dus vast aan het typen ben. Haha! Ik kan een lach bijna niet onderdrukken. Vervolgens komt het relaas wat ik al verwachtte, en uiteindelijk hoor ik het woord ‘asociaal’ vallen. Met de telefoon in mijn hand wek ik niet de indruk dat ik erg geïnteresseerd ben in die twee mensen tegenover me. Dat snap ik wel. Maar als het op sociaal wenselijk gedrag aankomt hebben zij toch ook geen recht van spreken met hun geroddel! Daarnaast vraag ik me af of er ook een probleem was geweest als ik in een papieren reisgids aan het lezen was geweest. Of ‘dee tengoawer mie’ dat ouderwets genoeg hadden gevonden om te voldoen aan hun norm.

Ik voel hoe ik geïrriteerd raak, maar net als ik ze in Algemeen Beschaafd Plat Twents duidelijk wil maken dat het stiekeme gedeelte van hun geroddel mislukt is, maken ze met hun allerlaatste opmerking alles weer goed! Ach ja, dat is de JEUGD van tegenwoordig… Hiieehaaaaa!!! Mijn dag kan niet meer stuk!   😉 Fluitend huppelt dit asociale, maar vooral ook jeugdige meisje het station van Nijmegen uit.

Deze column is eerder gepubliceerd in ’t Luutke – editie 8, jaargang 2017