Maandagochtend. Ik word wakker en hoor buiten het vrolijke getetter van goedgemutste vogels. Door de gordijnen komt een straaltje licht naar binnen dat veel goeds belooft. Ik rek me uit en voel me ondanks een splinternieuwe baby best uitgerust. Nog heel even kruip ik weer onder de deken en spinnend als een katje lig ik te bedenken van ik vandaag zal gaan doen. Zo mogen al mijn dagen beginnen! Alles kan! De agenda is leeg, nog weken zwangerschapsverlof in het vooruitzicht en de zon heeft er zin in! Deze fantastische staat van zijn duurt ongeveer dertig seconden. Al heel snel vind ik dit ontspannen gevoel verdacht, dit is niks voor mij. Was er niet iets? Ja, er is iets, ik weet het zeker.

Langzaam bekruipt me een zwaar en zeurderig gevoel en tegelijkertijd word ik me weer bewust van alles wat er was. De zolder ligt vol wasgoed, er staat een mailbox vol onbeantwoorde mails op me te wachten, ik moet nog een foto maken en een column schrijven voor ’t Luutke, er moeten facturen verstuurd worden voor de Hellehondsdagen, de website van Kebebush moet nog bijgewerkt worden, ik zou nog fotoalbums gaan maken tijdens mijn verlof, het tuinbankje moet nog geschilderd worden en ik wil ook nog op m’n werk langs om te trakteren in verband met de geboorte van Len. En ik moet nog heel lang douchen, want dat is goed bij gejaagdheid. Maar druk zijn is tegenwoordig niet meer hip. Lummelen is het nieuwe haasten. Je wordt dood gegooid met mindfulnesscursussen en ‘leven naar wat je écht belangrijk vindt’ is het credo.
Maar waarom lijkt voor mij altijd alles zo belangrijk? Ik voel me een drukke sukkel, omdat er zoveel moet van mezelf. In een poging te onthaasten klik ik door wat websites met heel veel mildheid en vriendelijkheid, blauwe luchten, kleermakerszit en meditatiekussentjes. Niks voor mij. Dan moet ik nóg meer. En al die tijd die ik dan kwijt ben met mediteren, die kan ik niet óók nog missen.

‘De sleutel is balans’. Ik haat het als een cliché een cliché blijkt te zijn. Maar vandaag gaan we het wél doen: Balansen. Ik ga genieten van het mooie weer en de kinderen. Die was loopt niet weg, die fotoalbums kunnen in de kerstvakantie ook nog wel, dat bankje gaan we maar verkopen en de column voor ’t Luutke hoeft niet altijd even sterk te zijn. Ik mag hier best een keer gewoon m’n frustraties van me af lullen…

Deze column is eerder gepubliceerd in ’t Luutke – editie 11, jaargang 2017