Een paar weken geleden deelde de Facebookpagina van delutte.com een foto van het Lutterzand. Ons mooie Lutterzand. Iemand had het lef gehad om op misschien wel de mooiste plek van ons dorp een aanhanger met bouwafval te dumpen. Inhoudelijk gezien was de locatie van de afvaldump eigenlijk helemaal niet relevant, het ging immers om die berg puin in het openbaar gebied. Maar hoewel ik maar een halfbloed Lutternaar ben, zorgde deze plek toch voor een extra steekje in mijn Lutterhart.
Mijn gevoel schoot heen en weer tussen woede en ongeloof. Ik had behoefte om reacties te lezen van mensen die dit gevoel mij zouden delen. En dus opende ik de reacties. Al van de allereerste reactie zakte mijn mond een beetje open. Iemand gaf aan dat dit het resultaat was van het idiote afvalbeleid. Huh? En verderop las ik zelfs: ‘Eigen schuld, dikke bult’. Wàààttt?! Mijn mond wagenwijd open. Ook heel veel mensen die mijn mening deelden hoor, maar bij mij werkt het helaas altijd zo, dat juist die andere reacties blijven hangen. Nu een week later ben ik blij dat ik er niet op gereageerd heb in die eerste emotie. Want dat had waarschijnlijk voor krachttermen gezorgd. En krachttermen op social media geven mij regelmatig hetzelfde gevoel van ongeloof.

Maar jongens…? Echt? Vinden we dit écht?? Vinden we dit beleid zó onrechtvaardig, dat we het als vrijbrief zien om afval in de natuur te dumpen? De kosten kunnen in dit geval niet het probleem zijn geweest. Er was immers ook geld voor een verbouwing. Maar wat is het dan wel? Een principekwestie? Dan nog begrijp ik er zelfs geen heel klein beetje van. Want wat is er nou precies zó verschrikkelijk slecht aan dit beleid? Het nieuwe afvalbeleid van de gemeente Losser heet Diftar. Dat staat voor geDIFferentieerd TARief. In dit geval betekent het dat degene die nauwelijks afval aanbiedt, het minst betaalt. En degene die meer afval produceert óók meer betaalt. Eerlijker dan dit wordt het niet mensen!
Voor mij persoonlijk pakt Diftar financieel gezien trouwens slecht uit. Wij hebben twee kinderen in de luiers en die poepen binnen de kortste keren met het grootste gemak een containertje vol. Voorheen was het dan zo, dat onder andere deze Lutterzand-Dumper moest betalen voor de poepluiers van míjn kinderen! Dát was pas krom. Dus voor mij is het goed zo. Want toen we besloten dat we graag kinderen wilden, wisten we heel goed dat ze ons geld zouden gaan kosten. Wat dat betreft zijn ze soms net een verbouwing.

Deze column is eerder gepubliceerd in ’t Luutke – editie 2, jaargang 2018