Mamáááááhh!
Len heeft vanmorgen om vier uur een fles gehad en daarna kon ik niet meer in slaap komen. Ben maar uit bed gegaan en de was op gaan vouwen. Ik heb de vaatwasser uitgepakt en toen ik net drieëntwintig seconden onder de douche stond hoorde ik Dize roepen: ‘Mama!’ Ik gil vanuit de badkamer Stef wakker zodat hij Dize kan doen. Wij noemen dat altijd doen. ‘Stef, doe jij Dize even?’
Als ik na het douchen beneden kom met m’n ogen nog maar half open zit Dize in de kinderstoel pap te drinken. Ongeveer een halve fles. De andere helft druipt langs haar kin en vestje over de stoel op de grond. Ik doe of ik het niet zie.
Onderweg naar de keuken trap ik op een politieagentje van Duplo. ‘Auw kut!!!’ Schreeuw ik. Stef kijkt me vernietigend aan. Oh ja, we zouden niet schreeuwen waar de kinderen bij waren. Wíj niet! ‘Goedemorgen Tes!’ zegt ie sarcastisch. Ik zucht iets onverstaanbaars terug.
Als ik bij Dize aan tafel schuif roept ze blij: ‘Mamááá!’. Ik doe m’n best op iets van een glimlach. Als ze haar fles leeg heeft gooit ze die van haar af. Ik voel natte klodders in m’n hals en op m’n oogleden. Ik sleep mezelf weer naar boven om me voor de tweede keer in een kwartier om te kleden. Dat betekent dat ik eerst een broek moet gaan strijken. Als ik net op zolder ben hoor ik er beneden eentje gillen: ‘Mama, mamaaah, mamáááááhhh!! Het klinkt zo hartverscheurend dat ik er zeker van ben dat ze een schilmesje heeft gepakt en zichzelf nu aan het villen is. Ik ren naar beneden. ‘Wat is er Dize?’ vraag ik geschrokken. ‘Hai’ zegt ze.
Ik rol met m’n ogen en sis terug: ‘Papa! Schreeuw verdomme eens een keer om papa!’ Als ik m’n tanden sta te poetsen bedenk ik dat ik direct weg moet om niet te laat op m’n werk te komen. Weer geen ontbijt vandaag. Man man man! En ik heb er ook al de balen van dat ik mijn slaapgebrek en frustraties net over Dize heb uitgesist.
Als ik m’n schoenen en jas aan heb gedaan, druk ik Len een kus op z’n voorhoofd en kroel hem over zijn mooie bol. Het ventje kraait van plezier. Dan til ik Dize van de grond. Ze klemt haar armpjes stevig om m’n nek. Een kletsnatte kus op mijn lippen. Tussen haar lippen en de mijne blijft een sliert kwijl hangen die even later over mijn jas heen lekt. Het maakt me allemaal niet meer uit. Mijn dag kon niet beter beginnen!
Deze column is eerder gepubliceerd in ’t Luutke – editie 5, jaargang 2018
Hoe krijg je het voor elkaar. om 4 uur op en dan nóg moeten haasten, gewoon toch heel stiekem téveel zitten genieten van je kroost? ‘-)
Ja, roep ‘ns een keer om papa. Dat denk ik nu nog steeds af ten toe.
Wat een prachtig verhaal! En natuurlijk maakt het je allemaal niks uit 🙂
Hahahahaha ja het leven van een mama valt niet mee, en papa schreeuwen, is altijd moeilijk en lastig 😉
Mooi, heel mooi!
X