Shit! Na een dag jengelen breng ik Dize naar bed. Als ze tegen me aankruipt voel ik het direct. Koorts! Oh jongens, nee!! Neeeehhh! Die koorts is geen ramp, maar de sociale gevolgen… Want laten we eerlijk zijn, die coronamaatregelen zijn heel hard nodig, en we vinden iedereen die zich er niet aan houdt asociaal, totdat het onszelf ineens raakt. Half in paniek google ik de richtlijnen vanuit de overheid. Ik leef in de veronderstelling dat we nu veertien dagen met z’n allen in quarantaine moeten. Het blijkt gelukkig dat dat komt, doordat ik van nature graag overdrijf. In werkelijkheid zijn het 24 uur nadat de ziekteverschijnselen weg zijn. Da’s jammer, maar meer ook niet, denk ik dan nog.

De volgende ochtend is ze weer helemaal het mannetje. Ze staat te dansen op het bed, totdat ze hoort dat ze vandaag niet naar school mogen. Boos! Ze gilt dat ze per se naar het kinderdagverblijf wil. Uiteraard geven we hier niet aan toe, dat zou namelijk écht asociaal zijn. De hele dag blijven we binnen en ik voel al binnen een paar uur een depressie opborrelen. Ik probeer hem hardnekkig te negeren, want pottomme hoe durf ik?!! We zijn gezond, we hebben een nog prima inkomen, het enige wat nu van ons gevraagd wordt is binnen blijven. Eén dagje maar. Ik mag dus niet klagen. Ik mag niet klagen. Ik mag niet klagen. Ik klaag. Ik klaag René Froger (die ook extreem getroffen is) compleet voorbij. Nee, dat kan écht niet, maar ik doe het wel.

Die avond duiken we allemaal vroeg in bed, des te eerder zijn de 24 uur om. Morgen ben ik vrij, dan kunnen we weer gaan wandelen of picknicken. Joehooeee! Maar bij het instoppen is het weer mis. De hele avond was Dize alweer wat slomig. Ik houd m’n hand tegen haar bolletje en besef dat ze opnieuw koorts heeft. Heremetiet! Opnieuw 24 uur. Mag ik nu wel klagen? Of nog steeds niet?

De volgende avond ga ik toch een rondje lopen. Mag niet. Weet ik. Wel gedaan. En daarmee ben ik zo iemand die ik niet wilde zijn. Dize mag natuurlijk niet mee, maar daar is ze het niet mee eens. En dat is een understatement. Ik loop in m’n eentje een rondje en Dize blijft woest thuis achter.

Weer een dag later zijn die laatste 24 uur wel voorbij. We mogen weer naar buiten! Ik vraag de kinderen of ze zin hebben om een stukje te gaan fietsen. Dize roept verbaasd: “Ik mag toch niet mee, want ik heb toch corona!?” Okeeejj. Nieuw probleem. Het gevolg is dat we nu wel weer naar buiten mogen, maar ik niet meer durf, omdat ik bang ben dat mijn kind op straat gaat schreeuwen dat ze corona heeft… En zo gaan we dus nog wat langer in quarantaine, in ieder geval tot 24 uur na de laatste corona-uitspraak-verschijnselen.