Tot een week of zes geleden hadden wij geen Netflix abonnement. Daarmee behoorden wij volgens nu.nl tot de minderheid. Ik begreep die minderheid, en nu ik me heb aangesloten bij de meerderheid, begrijp ik de minderheid meer dan ooit. Want nu zitten ook wij wanhopig vast in de kluwen van Netflix. Het moment van het afsluiten van het abonnement heeft ons leven in tweeën gesplitst. Er is een leven vóór Netflix en een leven mét Netflix.

Afgelopen zomer las ik een aantal boeken over het Kalifaat. Over mensen die er bewust voor kozen om zich aan te sluiten bij IS, en over mensen die naar eigen zeggen onder valse voorwendselen zijn geronseld. Het greep me. Wat bezielt iemand? Ik wilde er alles over weten. En toen vertelde iemand me over de serie Kalifat op Netflix. Ik sputterde nog tegen dat ik geen series keek en dat ik dat zonde vond van mijn vrije tijd en zo. Maar eigenlijk wist ik toen al: Die moet ik zien.

Eén maandje. We zouden één maandje een abonnement nemen. Alleen even om Kalifat te kijken en daarna meteen weer opzeggen. Stef zei meteen dat hij niet met me mee zou kijken. Dus tijdens de eerste aflevering keek ik televisie en hij zat naast me wat te scrollen op zijn telefoon. Halverwege de aflevering zag ik hoe zijn blik zich steeds vaker verplaatste van zijn telefoon naar de televisie. En toen de tweede aflevering begon, lag zijn telefoon op tafel en zat hij op het puntje van zijn stoel mee te kijken. Die nacht keken we de complete serie in één ruk uit. Met enorme tegenzin, maar een moeilijk uit te leggen gevoel van dwang had bezit van ons genomen. Om vier uur ’s nachts ging de televisie pas uit, net nadat ik heel snel het Netflix abonnement weer had opgezegd. Want zo’n nacht nooit weer! We besloten samen om niemand te vertellen over deze nacht, de schaamte was te groot.

Een paar dagen later vroeg ik aan Stephan of we nog één seizoen van Casa de Papel zouden kijken, ons abonnement liep immers nog de hele maand door. Hetzelfde scenario deed zich voor. Stef wilde niet, maar was opnieuw in de tweede aflevering alweer verloren. We keken weliswaar niet meer tot vier uur ’s nachts, maar wel langer dan goed was voor ons dagelijkse functioneren en voor de achterstallige staat van ons huishouden. Daarbij gingen alle actualiteiten in de wereld compleet aan ons voorbij. Seizoen 1, dertien afleveringen van zo’n veertig minuten. Dat was te overzien. Daarna was het voorgoed klaar met Netflix. We zouden er nooit meer intrappen, nooit meer, en nu écht! Toen we ergens bij aflevering 9 of 10 waren keken we alweer uit naar het moment ná de laatste aflevering. Dan zouden we eindelijk ons oude leven weer op kunnen pakken, wat een heerlijk vooruitzicht. Tevreden keken we verder, totdat ineens uit het niets een melding verscheen. Ons abonnement was beëindigd! Neeehh! Twee afleveringen voor het einde stopte het! Zonder überhaupt nog iets met Stephan te overleggen verlengde ik het abonnement met nog een maand. Zo werden het weliswaar twee dure laatste afleveringen, maar op dat moment stoppen was geen optie. Nog twee afleveringen. Nog 80 minuten zou ons leven in het teken staan van Netflix, daarna zou alles weer worden zoals het ooit was.

Maar alles liep anders. Toen de aftiteling van de laatste aflevering begon, keken we elkaar verbijsterd aan. Geen ontknoping! Helemaal geen einde. Er was geen enkele verhaallijn afgerond! Zonder iets te zeggen probeerden we in die eerste paniek beiden een oplossing te bedenken. Hoe komen we hier weer uit? Hoe krijgen we weer een einde aan dit dwangmatige bestaan? Terwijl onze hersenen op volle snelheid hun werk deden, voltrok zich op ons beeldscherm het ergste scenario dat we konden bedenken. Helemaal vanzelf, volautomatisch en compleet uit het niets begon de eerste aflevering van seizoen 2, of eigenlijk dus gewoon aflevering 14.

Onze blikken kruizen zich. En terwijl we aan het uitrekenen zijn wat we in 13 x 40 minuten allemaal hadden kunnen doen, geven we ons langzaam over aan de macht van Netflix. Het is sterker dan wij.