“Stop thinking. Start doing!”

Ja, hey! Dat bepaal ik zelf wel! dacht ik toen ik enkele weken geleden langs het voormalige pand van BOR motoren liep. De grote, rode spandoeken schreeuwen je het al vanaf ruime afstand toe: “Hier is geen ruimte voor flierefluiterij!” En laat ik nou net dáár zo van houden, lekker beetje flierefluiten. Beetje eten, beetje niet sporten, beetje niksig en beetje van alles. Dat beetje eten en dat beetje niet sporten blijkt fysiek gezien trouwens niet de beste combinatie, zo bleek de afgelopen maanden.

Verstandelijk gezien zou een abonnementje bij de nieuwe sportschool dus helemaal niet zo’n gek idee zijn. Maar jongens, ik laat me niet chanteren door zo’n schreeuwerig spandoek, dacht ik zelfvoldaan terwijl ik een handjevol chocoladepepernoten in m’n mond mikte. En toen de sportschool begin november opende, lag ik dan ook tevreden op de bank een filmpje te kijken. Tikkie trots zelfs misschien, vanwege mijn hardnekkige recalcitrantie.

Ondanks mijn vastberadenheid, werd ik toch wat zenuwachtig toen ik in die eerste dagen van november zag hoe druk het was bij FitZone. Oh gottegottegot. Stress! Want je weet het gewoon hè… Er is geen ontkomen aan. Het wordt weer zomer, het wordt áltijd weer zomer. En ik zag het al voor me, de hele Lutt mooi strak in z’n velletje op het Hulsbeek. Echt iedereen, behalve ik.

Ik zette mijn zakje pepernoten weg en schoorvoetend ging ik toch maar eens kijken. Gewoon alleen even kijken hoor, verder niks. Een krappe drie minuten later stond ik met al mijn overtollige speklapjes op de weegschaal, hing ik in een godsonmogelijke houding in de gewichten en had ik een abonnement afgesloten. Ik had nog net genoeg benul om maar eerst eens een lidmaatschap van drie maanden af te sluiten, zelfkennis noemen ze dat geloof ik.

Rick vertelt ondertussen dat wanneer ze vanwege corona moeten sluiten, ze mijn abonnement dan even bevriezen. Het besef dat dat scenario zich voor kan doen, voelde toch even als een lichtpuntje. Als een uitweg zonder gezichtsverlies. Maar dat heb ik natuurlijk aan niemand verteld, want ik schaam me rot voor die egoïstische gedachte. Sinds die avond ben ik wekelijks een paar keer bij FitZone te vinden. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel een soort van leuk vind. Daarmee lijk ik misschien niet heel enthousiast, maar dat ben ik wel! Voor een sporthater als ik, is ‘een soort van leuk’ echt het maximaal haalbare op dit gebied.

Tijdens het trainen op de apparaten speel je een soort Pacman-achtig spelletje, en ik vind het verschrikkelijk als ik zo’n balletje mis. Dat trek ik serieus heel slecht. Dat Pacman zorgt er dus voor dat ik fanatiek blijf, de kantjes eraf lopen is namelijk geen optie. En ik moet eerlijk zeggen dat ik ook de eerste veranderingen aan mijn lichaam nu al ga zien. Net onder mijn pink en ringvinger beginnen zich al echt duidelijk twee eeltplekjes af te tekenen. Je snapt het hè, ik ben apetrots! Dus voor wie nu nog twijfelt: “Stop thinking, start doing! And zweet you the pleuris!”