Een feest van acceptatie
In de laatste week van mijn verlof gaan we op de valreep nog een weekje op vakantie. In een huisje. In een huisje op zo’n park waarvan ik altijd zei dat ik er nooit naartoe zou gaan.
Als we er aankomen mogen we nog niet in ons huisje, maar er is hier vast wel iets waar we ons even een paar uurtjes kunnen vermaken. Dat is dan weer een voordeel van zo’n park waar ik nooit naartoe zou gaan.
We komen langs een indoor speeltuin. Vol afgrijzen kijk ik Stephan aan. Hij rolt zuchtend met z’n ogen maar knikt. Het moet maar. Bij binnenkomt kraait Dize van plezier. Vrijwel direct zijn we haar kwijt, maar we besluiten om eerst koffie te bestellen. Terwijl we depressief zitten te nippen aan ons vieze kopje treurnis, staren we zwijgend op onze telefoons. Vanuit een ooghoek zie ik Dize in de verte. Ze pakt een jongen een auto af en slaat hem er vervolgens mee op z’n kop. Vertederd kijken Stef en ik elkaar aan: Wat een schatje hè!
Na een uurtje zijn we het zat en het lijkt ons een goed idee om het park te gaan verkennen. Ja écht! nog maar anderhalf jaar geleden verkende ik de Tibetaanse hoogvlakte, de stammen in Ethiopië en de ruigheid van IJsland. Maar nu, twee kinderen verder, lijken we in een soort waas te verkeren. Een waas die zich uit in één groot feest van acceptatie. Ik bevredig mijn drang naar avontuur tegenwoordig met een rondje over een vakantiepark.
We eten een broodje in een vreetschuur waar een lucht hangt van gefrituurde luiers. Dize is alweer kwijt maar die vinden we dit keer snel terug. Bijna compleet, er mist maar één schoen. Onder haar blote voetje zit spul. Zonder te weten wat het is veeg ik het er kokhalzend af met een billendoekje.
Even later kijk ik wanhopig naar de statusbalk op mijn telefoon. Over 4% wil ik hier weg Stef.
Als we dan eindelijk in het huisje mogen en we de tweeënzeventig tassen naar binnen hebben gesleept zeg ik tegen Stef dat ik nog even naar de winkel loop. Waarom dan? vraagt ie. Iets met bier en paracetamol zucht ik terug. Nog zeven dagen te gaan.
Haha,ja het leven met kinderen is 1 groot feest…
Uhu… 🙂
Ach… je krijgt er zoveel voor terug. ???
Ja dat zeggen ze he? Weet jij ongeveer wanneer?
Nooit van jezelf gedacht dus hè, dat dat burgerlijke er echt wel in zit.. bij (bijna) iedereen, zelfs bij mij en nu ook bij jou 😉
Hoe heet je 2e smurfje?
De jongste is een jochie, hij heet Len
Hahaha, komt vast helemaal goed allemaal.
Zeker wel! Stiekem geniet ik vooral van die twee hoor! Maar da’s natuurlijk lang niet zo leuk om over te schrijven 😉
Ik heb ook nog wel een dooddoenertje bij de hand hoor. “als je kinderen het leuk hebben ben jij ook blij”;-) Maar blijft goed opletten hé, want vóór je het weet zit je weer in “verweggiestan” te treuren dat het allemaal zo snel is gegaan en dat ze véél te vroeg uitgevlogen zijn;-)
Ik leef nog altijd in de waan dat mijn kinderen die uitzonderingen zijn, die als ze straks aan het puberen zijn heel graag samen met hun oude moedertje naar Verweggiestan willen. Haha!
*grinnik* Is het echt alweer 20 jaar geleden dat wij er ook zo bij liepen? ?
Haha, het gaat dus wel weer over begrijp ik?
Ach joh, dit duurt maar even… over achttien jaar schop je ze alweer de deur uit.
Ja precies! En wat is nou 18 jaar Center Parcs… 😀