Op een paar kleine omzwervingen na, woon ik mijn hele leven al in de Zwaluwstraat. Ik heb er altijd graag gewoond, maar na afgelopen weekend ben ik pas écht een trotse Zwaluwstratenaar! Als dat woord bestaat tenminste.
De afgelopen jaren kreeg onze straat veel nieuwe bewoners. En dát was blijkbaar precies wat de Zwaluwstraat nodig had! Dat bleek al snel toen er een brief op onze deurmat viel. Buurtfeest! De nieuwe buren organiseerden een buurtfeest! Dat was er al jaren niet meer geweest. Vastgeroest als we waren, moesten we even aan het idee wennen. Maar het werd een groot succes, waarbij vrijwel alle buren aanwezig waren.

Afgelopen weekend vond de tweede editie plaats. Uitgerekend op één van de meest koude en regenachtige septemberdagen ooit. Maar dat nam niemand de organisatie kwalijk.
Het opbouwen vroeg vanwege de weersvoorspellingen wel een beetje extra aandacht. Want hoe houden we zeventig mensen warm en droog? Eén van de buren bood al snel de overkapping aan in hun tuin. Een andere buurman had nog wel wat landbouwplastic liggen. Weer een ander regelde panlatten waarmee het spul aan elkaar werd gezet. Er kwamen partytenten van zolder, dakgoten uit de schuur, er werden kachels aangerukt, lampjes en vlaggetjes. En een paar uurtjes later stond er een provisorisch, maar perfecte tent! Een volmaakt mooie feestlocatie, precies zoals zo’n plek eruit moet zien op een buurtfeest.

Vanaf vier uur in de middag begon het. De tent stroomde langzaam vol. Voor de kinderen was er onder de overkapping een plekje ingericht waar ze konden spelen. Zo konden hun ouders, waaronder ik, aan de andere kant van de tent ongestoord bier drinken. Of fris. Dat kon ook. De enige zorg was eigenlijk dat de kinderen zich zouden verbranden aan de kachel. Maar daarvoor was er gelukkig een simpele oplossing. Meer bier drinken. Daarmee verdwenen ook de zorgen om de kachel. En zo konden we heerlijk zorgeloos de avond in.

De kinderen gingen naar bed, de muziek ging harder en de drank ook. De patatkraam die zou komen stond met pech langs de kant van de weg en kwam pas uren later. Niemand deed moeilijk. Uren later smaakten de frikandellen en kroketten immers nóg lekkerder!
Er werden sterke verhalen verteld. Flauwe grappen gemaakt. Levensverhalen gedeeld. Buren die elkaar nog nooit gesproken hadden liepen samen de polonaise. Toen de drankvoorraad op dreigde te raken plunderden we kelders en koelkasten van buurtbewoners. Het was allemaal goed. Het was mooi. Het was nog lang, heel lang onrustig in de Zwaluwstraat.

De volgende ochtend word ik wakker en snuif in mijn trui die op de grond ligt de geur op van vers buurtfeest. Met een glimlach stap ik uit bed. Gauw de kleren aan, kinderen snel een fles pap. Laarzen aan, regenjassen aan en terug naar de feestlocatie. Alles ligt er nog zoals we het vannacht hebben verlaten. Stiekem geniet ik van die zooi. Van half lege flessen wijn op tafels. Van resten patat op barkrukken. Kapotte bierflesjes op de grond. De hoofdprijs van de straatquiz ligt in een plas water op de grond. Een grote grijns op m’n smoel.

Dezelfde ochtend staan er minstens twintig buren in de regen op te ruimen. Een buurvrouw zet koffie en er is nog cake over van de avond ervoor. We praten en lachen nog even na. We vegen, we soppen en we ruimen. En al gauw zijn alle sporen van een fantastische avond gewist. Dankjewel organisatie, dankjewel leuke buren! Ik kan niet wachten tot we in december de buurtkerstboom op gaan zetten.

Deze column is eerder gepubliceerd in ’t Luutke – editie 14, jaargang 2018